خازن الکترولیت

خازن الکترولیت یک خازن قطبی است که آند یا صفحه مثبت آن از فلزی ساخته شده است که از طریق آنودیزاسیون یک لایه اکسید عایق تشکیل می دهد. این لایه اکسید به عنوان دی الکتریک خازن عمل می کند. یک الکترولیت جامد ، مایع یا ژل سطح این لایه اکسید را پوشانده و به عنوان کاتد یا صفحه منفی خازن عمل می کند. با توجه به لایه اکسید دی الکتریک بسیار نازک و سطح آند بزرگ شده ، خازن های الکترولیتی نسبت به خازن های سرامیکی یا خازن های فیلم دارای یک ولتاژ خازن (CV) بسیار بالاتر هستند و از این رو می توانند مقادیر خازنی زیادی داشته باشند. سه خانواده از خازن الکترولیتی وجود دارد: خازن های الکترولیتی آلومینیومی ، خازن های الکترولیتی تانتالیوم و خازن های الکترولیتی نیوبیوم.

خازن زیاد خازنهای الکترولیتی باعث می شود تا آنها برای عبور یا دور زدن سیگنالهای با فرکانس پایین و برای ذخیره مقادیر زیادی انرژی مناسب باشند. آنها به طور گسترده ای برای جداشدن یا فیلتر نویز در منبع تغذیه و مدارهای پیوند DC برای درایوهای با فرکانس متغیر ، برای اتصال سیگنالهای بین مراحل تقویت کننده و ذخیره انرژی در چراغ قوه استفاده می شوند.

خازن الکترولیت به دلیل ساخت و سازهای نامتقارن ، از اجزای قطبی شده هستند و باید با ولتاژ بالاتر (یعنی مثبت تر) روی آند نسبت به کاتد در هر زمان کار کنند. به همین دلیل پایانه آند با علامت به علاوه و کاتد با علامت منفی مشخص شده است. با استفاده از ولتاژ قطبیت معکوس یا ولتاژ بیش از حداکثر ولتاژ دارای امتیاز حداکثر به اندازه 1 یا 1.5 ولت ، می توان دی الکتریک و در نتیجه خازن را از بین برد. خرابی خازن های الکترولیتی می تواند خطرناک باشد و در نتیجه انفجار یا آتش سوزی ایجاد شود. خازن های الکترولیتی دو قطبی که ممکن است با هر دو قطبیت کار کنند نیز ساخته شده اند ، با استفاده از سازه های ویژه با دو آند متصل به سری. یک خازن الکترولیتی دو قطبی همچنین می تواند با اتصال دو خازن الکترولیتی عادی به آند یا کاتد به کاتد ساخته شود.